ประสิทธิภาพของวิธีการระงับข้อพิพาทที่มีลักษณะบังคับ ในอนุสัญญาสหประชาชาติว่าด้วยทะเล ค.ศ. 1982

Abstract

การวิจัยครั้งนี้มีจุดมุ่งหมายเพื่อศึกษาประสิทธิภาพของระบบวิธีการระงับข้อพิพาทที่มีลักษณะบังคับตามที่ปรากฏในภาค 15 ของอนุสัญญาสหประชาชาติว่าด้วยกฎหมายทะเล ค.ศ. 1982 ว่าจะสามารถนำวิธีการดังกล่าวไปใช้ให้เกิดผลในการระงับข้อพิพาทในลักษณะต่างๆ ที่จะเกิดขึ้น ได้เพียงใด จากการศึกษาพบว่าความยืดหยุ่นของวิธีการระงับข้อพิพาททั้งในแง่ของการกำหนดวิธีการเพื่อการระงับข้อพิพาท ซึ่งก็คือการเปิดกว้างสำหรับการเลือกวิธีการเพื่อการระงับข้อพิพาทที่มีลักษณะบังคับ การกำหนดให้มีวิธีการประนอมที่มีลักษณะบังคับ และการให้ใช้ศาลอนุญาโตตุลาการเป็น forum สำหรับการพิจารณาในกรณีที่มีการเลือก forum แตกต่างกันหรือคำประกาศที่ใช้บังคับอยู่ไม่ได้ครอบคลุมถึง และความยืดหยุ่นของวิธีการระงับข้อพิพาทในแง่ของขั้นตอนก่อนนำเรื่องเข้าสู่การระงับข้อพิพาทในลักษณะบังคับ ซึ่งก็คือการกำหนดให้มีข้อจำกัดและข้อยกเว้นให้เลือก การกำหนดให้ต้องมีพันธกรณีในการแลกเปลี่ยนทัศนะการพิจารณาว่ามีการใช้กระบวนการทางกฎหมายในทางที่ไม่ถูกต้องหรือไม่มีมูล เป็นความยืดหยุ่นที่ทำให้ระบบมีประสิทธิภาพ เมื่อศึกษาถึงข้อจำกัดและข้อยกเว้นให้เลือกก็พบว่า ข้อยกเว้นที่อยู่ภายในข้อจำกัดและข้อยกเว้นให้เลือก จะบั่นทอนประสิทธิภาพของวิธีการเนื่องจากจะมีผลทำให้ข้อพิพาทต่างๆ ที่มีโอกาสเกิดขึ้นได้มาก ได้รับการยกเว้นจากวิธีดำเนินการภาคบังคับซึ่งมีการวินิจฉัยที่มีผลบังคับ ดังนั้น จึงนำมาสู่ข้อสรุปที่ว่า ข้อจำกัดและข้อยกเว้นให้เลือกจะมีผลทำให้ประสิทธิภาพในการบังคับใช้วิธีการระงับข้อพิพาทที่มีลักษณะบังคับในอนุสัญญาสหประชาชาติว่าด้วยกฎหมายทะเล ค.ศ. 1982 มีผลด้อยลง